Hann var sjómaður dáðadrengur, en drabbari eins og gengur.
Hann sigldi í höfn um snæfexta dröfn, þegar síldin sást ekki lengur.
Nú er skipið hans horfið héðan, ég hef ekki lengi séð hann,
en knálegir menn þó koma hér enn þeir stytta mér stundir á meðan.
Ljúfa Anna, láttu mig vissu fá
þú ein getur læknað mín hjartasár.
Í kvöld er ég sigl’i á sænum
í svala ljúfa blænum.
Æ, komdu þá svo hýr á brá, út í bátinn mér einum hjá.
Hvern þekkið’ í Flóanum kaldari karl en hann Kalla, Kalla, Kalla, Kalla á Hóli.
Og hver finnst þér æstari í kvenfólk og svall en hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli á Hóli.
Hann syngur og drekkur og dansar og hlær, og dreymandi hann þráir hver einasta mær,
Því enginn á landin’u er konum eins kær og hann Kalli,
hvaða Kalli, æ hann Kalli, hvaða Kalli, en hann Kalli, Kalli, Kalli, Kalli frá Hóli.
Ei við eina fjöl er ég felldur, María, María
og þú ert víst enginn engill heldur, María, María
okkur mun sambúðin endast vel, úr því að hæfir kjafti skel.
María, María, María, María, María, María.